นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
พายุฝนกระหน่ำลงมาคั่นช่วงเวลา ที่ดีดีของเรา
นอกจากเอาแต่นั่งเฝ้าคิดถึงเธอ
คือกังวลว่าเธอนั้นยังคิดถึงฉันไหม ลืมกันแล้วรึเปล่า
จนมาถึงวันนี้ ที่ฤดูฝนผ่านไปสักที
เกิดเป็นรุ้งที่ทอดยาว พร้อมเห็นเธอคอยต้อนรับฉันอีกครั้ง
อยากขอบคุณ ที่เธอไม่ลืมกัน
ต่อให้วันเวลาจะผันเลยไปเท่าไร
ยังไงเธอก็เฝ้ารอฉันอยู่ตรงที่เดิม
เธอยังถือร่มคอยมารับกัน
ยอมตากลม ตากฝน หัวใจเธอไม่ไหวหวั่น
และนับต่อจากนี้ สุดท้าย ก็วนมาถึง ฤดูของเรา
ความห่างไกล อาจทำให้เราเหินห่าง
แต่ยิ่งทำให้ความคิดถึงที่อยู่ในใจ มันยิ่งชัดขึ้นมา
เธอรู้ไหมฉันเฝ้านับวันเวลา
ภาวนาให้พายุฝนเริ่มอ่อน เริ่มซา และออกไปหาเธอ
จนมาถึงวันนี้ ที่ฤดูฝนผ่านไปสักที
เกิดเป็นรุ้งที่ทอดยาว พร้อมเห็นเธอคอยต้อนรับฉันอีกครั้ง
อยากขอบคุณ ที่เธอไม่ลืมกัน
ต่อให้วันเวลาจะผันเลยไปเท่าไร
ยังไงเธอก็เฝ้ารอฉันอยู่ตรงที่เดิม
เธอยังถือร่มคอยมารับกัน
ยอมตากลม ตากฝน หัวใจเธอไม่ไหวหวั่น
และนับต่อจากนี้ สุดท้าย ก็วนมาถึง ฤดูของเรา
อยากขอบคุณ ที่เธอไม่ลืมกัน
ต่อให้วันเวลาจะผันเลยไปเท่าไร
ยังไงเธอก็เฝ้ารอฉันอยู่ตรงที่เดิม
เธอยังถือร่มคอยมารับกัน
ยอมตากลม ตากฝน หัวใจเธอไม่ไหวหวั่น
และนับต่อจากนี้ สุดท้าย ก็วนมาถึง ฤดูของเรา